Pisma św. Franciszka i św. Klary

Pisma Franciszka i Klary powstały przede wszystkim pod wpływem nieustannego czytania, słuchania i rozważania słowa Bożego. Dlatego tak są nim przetkane i na wskroś przeniknięte. To one najlepiej przedstawiają ich ideał życia ewangelicznego, który wciąż pociąga rzesze naśladowców na całym świecie, ich charyzmat, ich wizję Boga, człowieka i świata. Poprzez nie przemawiają do nas bezpośrednio Franciszek i Klara. Na stronach tych pism otwierają się oni przed nami, jak kiedyś otwierali się przed swoimi duchowymi braćmi i siostrami. Dlatego są one niezbędnym źródłem do poznania ich prawdziwego oblicza i ich ducha.





Fragment

Św. Franciszek z Asyżu
Modlitwy
Pozdrowienie cnót

Bądź pozdrowiona, Królowo Mądrości, Pan niech cię strzeże z twą siostrą, świętą, czystą Prostotą.
Pani święte Ubóstwo, Pan niech cię strzeże z twą siostrą, świętą Pokorą.
Pani święta Miłości, Pan niech cię strzeże z twą siostrą, świętym Posłuszeństwem.
Wszystkie najświętsze cnoty, niech was strzeże Pan, od którego się wywodzicie i pochodzicie.
Nie ma w ogóle na całym świecie żadnego człowieka, który mógłby jedną z was posiadać, jeśli wcześniej nie umarłby.
Kto jedną posiada, a innym nie uchybia, posiada wszystkie.
I kto jednej uchybia, żadnej nie posiada i wszystkim uchybia (por. Jk 2,10).
I każda zawstydza wady i grzechy.
Święta Mądrość zawstydza szatana i całą jego przewrotność.
Czysta, święta Pokora zawstydza całą mądrość tego świata (por. 1Kor 2,6) i mądrość ciała.
Święte Ubóstwo zawstydza chciwość i skąpstwo, i troski tego świata.
Święta Pokora zawstydza pychę i wszystkich ludzi, którzy są ze świata, podobnie i wszystko, co jest ze świata.
Święta Miłość zawstydza wszystkie pokusy diabelskie i cielesne, i wszelką bojaźń cielesną.
Święte Posłuszeństwo zawstydza wszelkie ludzkie i cielesne pożądania, i utrzymuje ciało w umartwieniu, aby było posłuszne duchowi i aby słuchało swego brata, i czyni człowieka poddanym i uległym wszystkim ludziom, którzy są na świecie, i nie tylko samym ludziom, lecz także dzikim i okrutnym zwierzętom, aby mogły z nim czynić, co zechcą, na ile im Pan z wysoka pozwoli (por. J 19,11).