Wzór Doskonałej Chrześcijanki - Gioacchino Ventura de Raulica

Opis od Wydawcy:

Przedstawiamy Czytelnikowi wznowione i uwspółcześnione wydanie XIX-wiecznej książki napisanej przez sławnego teologa i mówcę, teatyna o. Gioacchino Venturę de Raulica. Książka ta w Polsce ukazała się w tłumaczeniu o. Prokopa Leszczyńskiego, kapucyna.

Dzieło przedstawia żywot wzorowej chrześcijanki, rzymianki Wirginii Bruni, której kierownikiem duchowym był autor książki. O. Ventura, posługując się przypadkami z życia swojej córki duchowej, opisuje wzorzec świętości w kolejnych dziedzinach życia żony i wdowy. Przytaczając żywot Wirginii, zręcznie w to wplata nauczanie w tej mierze wielkich świętych, takich jak św. Hieronim, św. Ambroży, czy św. Franciszek Salezy.

Opracowano na podstawie wydania z roku 1854: "Wzór doskonałej chrześcijanki w tegoczesnym świecie żyjącej, czyli Żywot Wirginii Bruni-Granei zmarłej w Rzymie w roku 1840"

Tłumaczenie: o. Prokop Leszczyński, kapucyn

Wydanie zostało uwspółcześnione pod względem językowym. Zawartość merytoryczna pozostała nienaruszona.

Książka posiada aprobaty kościelne i zakonne z roku 1854.

Oby, co w niewiastach godne pochwały, naśladowali mężczyźni.

Św. Hieronim List 54

Wstęp Autora:

Święty Paweł Apostoł w jednym ze swoich listów powiada do Rzymian: wiara wasza bywa opowiadana po wszystkim świecie, a wasze posłuszeństwo rozsławiło się po wszystkich miejscach (Rz 1,8; 16,19). Słowa te stosujące się do chrześcijańskiego Rzymu były nie tylko pochwałą ówczesnych mieszkańców tego miasta, lecz i proroctwem na przyszłość. Widocznie bowiem w tym ustępie swojego listu wielki Apostoł przepowiada, że w Rzymie ani wiara, ani spełnienie przepisów prawdziwej religii Pana Naszego Jezusa Chrystusa nie ustaną nigdy, i że wyznanie rzymskie po wszystkie wieki i dla świata całego stanie się probierczym kamieniem prawdziwej wiary i wszelkiej prawdziwie chrześcijańskiej cnoty.

Jakoż Kościołowi temu czas, który wszystko niszczy, nie mógł odjąć ani jego nieustającej siły, ani jego płodnej zawsze żyzności, i po upływie osiemnastu stuleci, w obecnym nawet wieku, tak niestety pełnym niewiary i występków, wśród tylu ludzi bez religii albo obojętnych na nią, obok tylu niewiast lekkomyślnych albo występnych, Rzym posiada w każdym stanie, na każdym szczeblu społeczeństwa wielką liczbę chrześcijan płci obojga, którzy otoczeni zepsuciem świata dochodzą do wysokiej świątobliwości. A wiodąc życie na pozór pospolite i niczym nie uderzające, swoją pobożnością, gorliwością i wysoką cnotą równają się w istocie najznakomitszym świętym pierwszych wieków chrześcijaństwa. Świat nie zna tych dusz prawdziwie wielkich i szlachetnych, bo świat znać ich nie jest godzien, a dusze te uwłaszczałyby swojej godności, gdyby chciały jaśnieć przed światem. Pomimo atoli tego, żywością swojej niezachwianej wiary i doskonałością swoich ukrytych, lecz istotnych i niepospolitych cnót, wzory te doskonałości chrześcijańskiej utrwalają w stolicy katolicyzmu nieprzerwany szereg żyjących dowodów prawdziwości i boskości naszej świętej religii.

Z tej liczby była zmarła niedawno w kwiecie wieku, bo licząca zaledwie dwadzieścia osiem lat, Wirginia Bruni, osierociwszy troje dziatek, dla których była najlepszą matką, opuszczając pobożną rodzinę, której stała się pociechą i zaszczytem, pogrążając w smutku wielką liczbę biednych i ubogich chorych, których była opiekunką i szafarką wszelkich dobrodziejstw. Zgon jej napełnił żywą boleścią także serca wielu przyjaciółek połączonych z nią od młodości związkiem miłości w Chrystusie, a nawet i dla jej dalszych znajomych nie był obojętny, bo we wszystkich obudzała ona szczególny szacunek i dla wszystkich była przykładem i pobudką do cnoty. Wszakże pod tym względem szczególnie to młodym wdowom dotkliwa i do żałowania była strata tej pobożnej niewiasty, gdyż była ona wzorem wdowieństwa chrześcijańskiego, a wzorem tym doskonalszym, że nie przedstawiając w sobie nic nadzwyczajnego, nic uderzającego i świetnego, tym łatwiej mogła być naśladowana przez każdą chrześcijankę będącą w jej położeniu.

Przeto nie tyle w celu uczczenia jej pamięci, bo dziś już usnąwszy w Panu bez wątpienia ta święta dusza nie dba o pochwały ludzkie, których obawiała się i unikała za życia, jako cnotę narażającą na szwank jej pokorę; nie w celu pochwalenia zmarłej, lecz dla zbudowania i nauki osób będących w jej stanie, na chwałę Boga i na świadectwo pobożności współczesnych Rzymianek wzięliśmy się do skreślenia żywotu młodej niewiasty, doskonałej chrześcijanki, której historia nie należy do zeszłych wieków, do czasów dawno minionych. Przed miesiącem bowiem widzieliśmy ją w Rzymie, uwieńczającą drogą w obliczu Pana śmiercią świątobliwe życie, a tym samym powiększającą liczbę onych wzorów wysokiej doskonałości chrześcijańskiej, w każdym wieku tak licznie pojawiających się wśród naszego miasta, na świadectwo i dowód, że duch katolicki bez przerwy ożywia te stolicę, jasno promienieje zawsze z tej głównej twierdzy całego katolicyzmu, i wydaje najobfitsze owoce w tym ognisku świata chrześcijańskiego.

Pisano w Rzymie, w marcu 1840 r.