Macie Diabła za Ojca + Św. Maksymilian Maria Kolbe o masonerii i Żydach + Ojciec Kolbe a sprawa żydowska

Książka „Macie diabła za ojca” Curzio Nitoglia ukazuje faktyczny stan, w jakim obecnie znajduje się judaizm, a także określa stanowisko, jakie przyjmuje Kościół katolicki wobec wiary żydowskiej.

Do czego nawiązuje tytuł książki?

Żydzi przestali być dla Boga narodem wybranym w momencie, w którym nie uznali Pana Jezusa za Zbawiciela. Od tej chwili to katolicy stanowią umiłowaną przez Boga społeczność. Skoro zatem naród żydowski wypadł z powołania prowadzącego go do Stwórcy, należy sądzić, że jego symbolem stał się w efekcie szatan. W obecnym stanie judaizmu zbawczy prymat staje się niestety – wraz z odrzuceniem Chrystusa – prymatem potępienia. Jeśli nawrócenie zostanie przez Żydów ostatecznie odrzucone, wówczas nieodwołalność zbawczego powołania przekształci się w nieodwołalność potępienia.

Jakie stanowisko przyjmuje Kościół względem judaizmu?

Dzieło „Macie diabła za ojca” ukazuje stanowisko, jakie przyjmuje Kościół katolicki względem kwestii żydowskiej (przed deformacjami, jakie nastąpiły w efekcie Soboru Watykańskiego II). Doktryna ta została przedstawiona z teologicznego, politycznego, ekonomicznego, i etnicznego punktu widzenia, w świetle Pisma Świętego, tradycyjnego Magisterium, a także z perspektywy autorów kontrrewolucyjnych, którzy pisali o spisku żydowsko-masońskim przeciwko Kościołowi rzymskiemu w ostatnich stuleciach. Kościół zawsze potępiał bezinteresowną nienawiść do żydowskiej krwi, ale nigdy nie potępił walki z myślą judeo-talmudyczną – sprawiedliwość i miłość nie wykluczają rozważnej i umiarkowanej obrony. Mówienie o wadach lub niebezpieczeństwach judaizmu nie jest antysemityzmem. Tekst książki odnosi się do problemu żydowskiego w duchu prawdziwej miłości, ponieważ nie ma nic bardziej szkodliwego dla Żydów niż ukrywanie lub zmuszanie ich do zapomnienia o fundamentalnych prawdach Objawienia, pozostawiając ich tym samym w złudzeniu bycia obdarzonym łaską przez Boga.

Odwieczna walka dobra ze złem

Teologiczne / historyczne / geopolityczne przesłanki są oczywiste: ciągła opozycja między Bogiem a Szatanem odpowiada równie nieredukowalnej opozycji między Kościołem a Synagogą, między Miastem Boga a Miastem Szatana. Ta opozycja jest tak fundamentalna, że po wcieleniu Słowa możliwe są dla człowieka tylko dwie drogi i dwie cywilizacje: chrześcijańska i żydowska.
Echo tego sporu między Kościołem a Synagogą wypełniło dwa tysiące lat historii. A po dwóch tysiącleciach najprawdopodobniej zbliżamy się do prawdziwie apokaliptycznego czasu: z jednej strony spisek Synagogi przeciwko Kościołowi, z drugiej kabalistyczno-masoński duch, który zaatakował wszystko, co nas otacza.
Widoczna klęska sił dobra wydaje się nieuchronna. Niemniej jednak nie możemy się poddawać, idąc za przykładem św. Tomasza More'a, który napisał: „O Panie, nie zgorsz mnie w obliczu zła i grzechu, ale daj mi siłę, aby je naprawić”. Dzisiaj pozostały nam tylko dwie drogi: chrystianizować się lub judaizować. Co stanowi najlepszą obronę dla chrześcijanina, aby nie został on zanieczyszczony judaizmem? – sam Jezus Chrystus!

Zobacz fragment książki

Kliknij tutaj i zobacz darmowy fragment książki "Macie diabła za ojca".

SPIS TREŚCI

Wstęp do polskiego wydania
Przedmowa
I.    Zabójstwo Boga
II.    Skazanie Jezusa na śmierć 
III.    Kwestia Mesjasza
IV.    Mord rytualny
V.    Jeszcze odnośnie do mordu rytualnego
VI.    Konfrontacja prawa Mojżesza z prawem Ewangelii
VII.    Prawo mojżeszowe i prawo ewangeliczne według ojców Kościoła
VIII.    Kabała
IX.    Chrystus i chrześcijanie w świetle Talmudu
X.    Wiara, etyka i rytuały religii żydowskiej
XI.    Toledot Jeszu: żydowska antyewangelia 
XII.    Żydowska historia, żydowska religia okiem Israela Shahaka
XIII.    Filozofia ezoteryczna masonerii
XIV.    Związki między judaizmem i masonerią
XV.    Prawdziwy koniec masonerii 
XVI.    B’nai B’rith – czyli masoneria żydowska
XVII.    Odnośnie do Opus Dei
XVIII.    Jeszcze na temat Opus Dei
XIX.    Antyjudaizm i antysemityzm: korzenie i przyczyny
XX.    Spisek żydowsko-masoński przeciw Kościołowi rzymskiemu
XXI.    Żydowsko-masońska infiltracja Kościoła rzymskiego
XXII.    Problem marranów
XXIII.    Obrzezani kuzyni: islam i judaizm
XXIV.    Syjonizm: cudowne marzenia czy straszliwy szach?
XXV.    Zniszczenie Świątyni Jerozolimskiej
XXVI.    Antychryst
XXVII.    Założycielskie mity syjonizmu
XXVIII.    Współczesne oblicza judaizmu: mondializm, plutokracja, masoneria
XXIX.    Wielki Kahał: zatrważający sekret
XXX.    Wojownicy Izraela
XXXI.    Kontrrewolucja i judeomasoneria
XXXII.    Nawróćcie się, żydzi!
Toaff i mord rytualny
Ziemski mesjanizm
Od apokaliptyki do mondializmu syjonistycznego
Spisek kontr-Kościoła w boskim objawieniu i w nauczaniu

Publikacja Św. Maksymilian Maria Kolbe o masonerii i Żydach - pisma wybrane stanowi kwintesencję spostrzeżeń Ojca Kolbego na temat związków Żydów i masonerii wraz z odniesieniem do ich relacji do Kościoła katolickiego i Rzeczpospolitej okresu międzywojennego. Sprawy proste i jasne dla Ojca Kolbego są dzisiaj tymi, które „postępowi Europejczycy” obowiązkowo wyszydzają, starając się zaszufladkować je do kategorii poglądów „Ciemnogrodu”. Wiadomo jednak, że wyświęcenie Ojca Kolbego (o które tak mocno zabiegał Jan Paweł II) nie byłoby możliwe, gdyby w jego dziełach znalazł się jakikolwiek ślad fałszu. Mimo upływu kilkudziesięciu lat należałoby zastanowić się nad wyjątkową aktualnością spostrzeżeń św. Maksymiliana Marii Kolbego także w końcu XX wieku. Warto więc poznać poglądy i fakty, które zwłaszcza dzisiaj nie mają szansy przejścia przez cenzurę wydawnictw „poprawnych politycznie”.

Przedmowa

Gdy ktoś wini za coś Żydów, gdy mówi, że to oni sterują masonerią, uznany jest natychmiast za oszołoma, antysemitę, ksenofoba i faszystę. Takie etykiety przylepia mu nie tylko lewica i jej media ale również wielu wydawałoby się normalnych ludzi, do których trafiła “argumentacja” czerwonych i różowych.

Zobaczmy, że takie etykietowanie ma wiele różnych, często nieprzewidzianych przez etykietujących skutków. Jeżeli mówi się bowiem “a” trzeba powiedzieć także “b”. Jeżeli oszołomem, antysemitą, ksenofobem i faszystą jest każdy, kto wini za coś Żydów, kto mówi, iż stoją za masonerią, to za ksenofoba, oszołoma, antysemitę i faszystę należy uznać również np. św. Maksymiliana Marię Kolbego. Przykład dał tu Adam Michnik, który w jednym z wywiadów dla “Polityki” stwierdza: “Kolbe był również w jakiejś mierze twórcą «Rycerza Niepokalanej» i «Małego Dziennika», a więc pism, które symbolizują ciemny i obskurancki nurt polskiego katolicyzmu, pism prymitywnych, krzewiących religijną nietolerancję i etniczną nienawiść”.

Zauważmy, że jeżeli św. Maksymilian jest odpowiedzialny za prymitywizm, religijną nietolerancję, etniczną nienawiść, jeżeli w konsekwencji jest właśnie antysemitą, ksenofobem itd. to o to wszystko należy również oskarżyć cały Kościół katolicki, a przede wszystkim papieża Jana Pawła II, który gorąco zabiegał o beatyfikację i kanonizację O. Kolbego i który doprowadził do tego, że został on w takim przyspieszonym trybie świętym. Takie oskarżenie każdy, dosłownie każdy musi uznać za kosmiczną bzdurę, szczególnie w kontekście wszystkich tych ostatnich wystąpień papieża, w ramach których uczynił wiele pojednawczych gestów wobec Żydów podkreślając wielokrotnie to, co zresztą dawno już ogłosił, że antysemityzm jest grzechem.

Już w ramach procesu beatyfikacyjnego poddaje się bardzo szczegółowej ocenie wszelkie teksty i publiczne wypowiedzi kandydata na ołtarze pochodzące z okresu jego dojrzałego życia chrześcijańskiego. Jeżeli w tych tekstach lub wypowiedziach znalazłoby się coś, co byłoby w jakikolwiek sposób sprzeczne z wiarą i moralnością chrześcijańską fakt ten spowodowałby, iż taki proces nie zakończyłby się pozytywnie. Jeżeli więc św. Maksymilian Maria Kolbe został świętym to z tego wynika jasno i wprost, że w jego tekstach nie doszukano się żadnych błędów, że wszystkie one są w pełni zgodne z porządkiem wiary i moralności katolickiej, że przy każdym ich wydaniu każda kuria biskupia musi dać im imprimatur.

Tak więc wszystkie poniższe teksty są zgodne z porządkiem wiary i moralności katolickiej. Wszystko to, co jest w nich powiedziane o Żydach nie ma najmniejszych znamion grzechu antysemityzmu. Ich lektura, ich analiza może więc nam pozwolić zakreślić pewne pole w ramach którego możemy się jako katolicy swobodnie, zgodnie z sumieniem i nauką Kościoła poruszać. Przy okazji uświadomimy sobie zapewne, że ktoś stosując różnego typu chwyty poniżej pasa chce nam zamknąć usta, zmusić nas do tego, żebyśmy na pewne tematy się nie wypowiadali. Nie dajmy się zwariować, nie dajmy sobie wyprać mózgów, pamiętajmy zawsze, że tak jak mówi św. Augustyn należy kochać bliźniego i nienawidzić jego grzechów, że kochając bliźniego trzeba zrobić wszystko aby pomóc mu w wyrwaniu się z grzechu, zrobić wszystko aby ten grzech nie dotknął innych.

Święty Maksymilian Maria Kolbe mówił, co myślał, bez żadnych ogródek. Oskarżał Żydów wręcz o wszelkie zło tego świata ale zarazem kazał się za nich modlić, kazał się modlić o ich opamiętanie i ich nawrócenie, o to, by uznali Niepokalaną za swoją Królową.

Możemy spokojnie kroczyć drogą wielkiego polskiego świętego i najwyżej przypominać sobie od czasu do czasu powiedzenie — “Psy szczekają, a karawana idzie dalej”. - dr Stanisław Krajski, Akademia Teologii Katolickiej w Warszawie

Spis treści

• Przedmowa
• Dzisiejsi wrogowie Kościoła
• Kim jest Bóg?
• Tajemnica siły i potęgi katolików
• Moje dumania nad bezrobociem
• Apel w sprawie wyznaniowej
• Akcja katolicka i masoneria
• Kościół a socjalizm
• Jak masoneria francuska walczy przeciw Niepokalanej
• “Biedni” Żydzi
• Okpieni przez Żydów masoni
• Skandaliczne odznaczenie
• Ostatnia moda
• Przewrót majowy i masoni
• Nasza potęga

Z kolei broszura Ojciec Kolbe a sprawa żydowska autorstwa Jędrzeja Giertycha (1903–1992) to kompilacja dwóch artykułów z „Opoki” (nr 17 z 1983 r.). Jest publikacją bardzo potrzebną. J. Giertych odpiera zarzuty stawiane św. Maksymilianowi Kolbe, twórcy Rycerstwa Niepokalanej jakoby był „antysemitą”. Zarzut ten jest stawiany tuż obok zarzutu o tolerowanie przez Kościół „antysemityzmu”. Autor broszurki broni tym samym czci św. Maksymiliana, jak i Kościoła. W drugiej części broszury dotyczącej osoby Janusza Korczaka, J. Giertych zabiera głos w sprawie częstych porównań Założyciela Niepokalanowa i jego męczeńskiej śmierci ze śmiercią Korczaka. Rozbija prostymi argumentami głosy domagające się wyniesienia Korczaka na ołtarze. Podkreśla wielkość czynu Korczaka, równocześnie obalając mit jego skutecznej działalności społecznej.

Spis treści

• Słowo wstępne
• Ojciec Kolbe a sprawa żydowska
• Ojciec Kolbe a Janusz Korczak

Słowo wstępne

Ojciec Kolbe a sprawa żydowska to broszura niezwykła i bardzo potrzebna. Powstała dzięki kompilacji dwóch artykułów Jędrzeja Giertycha — Ojciec Kolbe a sprawa żydowska oraz Korczak opublikowanych na łamach „Opoki” nr 17 z 1983 roku, pisma redagowanego i wydawanego przez niego samego. Jędrzej Giertych w sposób prosty i zwięzły odparł atak na osobę kanonizowanego 10 października 1982 roku przez Ojca Świętego Jana Pawła II bł. Maksymiliana Maria Kolbe — franciszkanina, założyciela Rycerstwa Niepokalanej i Niepokalanowa, twórcy wysokonakładowych pism: „Rycerz Niepokalanej” (nakład 700 tys. egz.), „Mały Dziennik”, „Rycerzyk Niepokalanej”, „Mały Rycerzyk” (oba pisma dla dzieci i młodzieży) oraz „Miles Immaculate” i „Biuletyn Misyjny”. Także dzisiaj, co jakiś czas wrogowie Kościoła i Polski atakują w prasie politycznej lub katolickiej, czy też w pracach historycznych osobę św. Maksymiliana, jego dzieło życia — Rycerstwo Niepokalanej, metody ewangelizowania, czy w końcu przesadną według nich, wiarę w Niepokalaną Dziewicę Maryję. Broszura wyraźnie obnaża sposoby ataków na św. Maksymiliana i skutecznie broni świętego przed zarzutami „antysemityzmu”.

„Opoka”, w której znalazły się oba artykuły, została założona przez J. Giertycha między innymi po to, aby bronić Kościoła i dobrego imienia Polski przed atakami sił antykościelnych i antypolskich. Sprawa ataków skierowanych na bł. Maksymiliana i Jego kanonizację była wyraźnym atakiem na Kościół. Takie sytuacje jak ta, zawsze skłaniały Jędrzeja Giertycha, aby stawać w obronie Kościoła. W sposób rzeczowy, podparty doskonałą znajomością źródeł, Autor odpiera zarzuty, jakoby o. Maksymilian Maria Kolbe był „wściekłym antysemitą” — gdyż takie inwektywy padały najczęściej w trakcie kanonizacji w prasie światowej. J. Giertych podaje czytelnikowi źródło ataku na osobę świętego, za które uważa masonerię, która nie mogła sobie pozwolić na to, by znany anty–mason, jakim był za życia, o. Maksymilian został świętym, by przez to był umieszczanym na ołtarzach we wszystkich kościołach katolickich na całym świecie. Oskarżenia o „wściekły antysemityzm” J. Giertych nazwał „wysiłkiem dla dyskredytacji Jego osoby”. Masoneria wierzyła, że przez nazwanie o. Kolbe „antysemitą”, wpłynie negatywnie na decyzję Ojca Świętego Jana Pawła II w sprawie kanonizacji. Skąd taka ogromna nienawiść masonerii do św. Maksymiliana?

Otóż, gdy w 1917 r., Maksymilian Kolbe już w habicie franciszkańskim, przebywał w Rzymie na studiach, był naocznym świadkiem świętowania przez masonerię 200–lecia założenia pierwszej, londyńskiej loży masońskiej oraz 400–lecia ogłoszenia przez Marcina Lutra swoich 95 tez przeciwko Kościołowi. Rzymem wstrząsnęły ogromne manifestacje masonerii pod hasłem „Szatan zapanuje nad Watykanem!”. Jak wiadomo masoneria jest organizacją tajną, której głównym zadaniem jest walka z Kościołem katolickim, z Jego etyką, nauką, z porządkiem moralnym płynącym z Ewangelii św. Porządek cywilizacji łacińskiej masoneria planuje zastąpić porządkiem „idei humanistycznych” — bezgranicznej wiary w człowieka. 16 października 1917 r., będąc pod wrażeniem tych antykościelnych wydarzeń, o. Maksymilian zakłada z grupą współbraci Milicję Niepokalanej. Podstawowe obowiązki Rycerzy Niepokalanej opisuje w tekście J. Giertych, a także podaje modlitwę rozszerzoną z cudownego medalika, która brzmiała: „O Mario, bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy oraz za tymi, którzy się do Ciebie nie uciekają, a w szczególności za masonów”. Widać stąd, że masonów o. Kolbe zwalczał na dwa sposoby. Przede wszystkim na łamach „Rycerza Niepokalanej” obnażał ich bluźniercze idee, a po drugie, dużo się za nich modlił i modlitwę za masonów nakazywał wszystkim członkom Milicji. Zarówno za życia o. Maksymiliana, a także dzisiaj, spuścizna świętego i modlitwa za zbłąkane dusze masonów z całą pewnością nie służy realizacji celów masonerii . Masoneria widziała w o. Maksymilianie groźnego przeciwnika. I tak chyba pozostanie.

Druga część książeczki dotyczy sprawy dr Janusza Korczaka, pedagoga, pisarza i teozofa. W czasie kanonizacji bł. Maksymiliana często porównywano męczeństwo o. Kolbe i Korczaka — niekiedy zestawiano śmierć o. Kolbe ze śmiercią Korczaka. Chciano tym samym wykazać, że śmierć Korczaka była bardziej męczeńska niż o. Kolbe, a więc Jego kanonizacja jest niesłuszna. Tu Jędrzej Giertych wdaje się w kolejną rzeczową polemikę. Cytuje wspomnienia osób, które znały Korczaka, pomagały w pracy żydowskiego sierocińca i w dużej mierze nie były zadowolone z jego wychwalanych dzisiaj metod wychowawczych. J. Giertych podejmuje polemikę ze wszystkimi, a szczególnie z katolickim duchowieństwem, które dość często powołuje się na autorytet i metody pedagogiczne Korczaka. Autor pracy tłumaczy także, dlaczego Korczak nie może być przez Kościół wyniesiony na ołtarze.

Cel, jaki przyświeca wydaniu tej książeczki, to obrona wielkiego duchownego, świętego, polskiego patrioty — Patrona Rodziny, Prasy, wiernego czciciela Niepokalanej Maryji — przed bezpodstawnymi atakami liberalnej opinii, która co jakiś czas oskarżając Kościół o tolerancję „antysemityzmu”, podaje jako przykład św. Maksymiliana Kolbe. A przecież dla milionów Polaków i innych wiernych z całego świata jest On życiowym drogowskazem — drogą do świętości na codzień. Wierzymy, że książeczka ta ułatwi czytelnikom znalezienie nowych argumentów do obrony Rycerza Niepokalanej.

Przedruk z „Opoki” nr 17 z 1983 r. pod tytułem Ojciec Kolbe a sprawa żydowska ukazał się w Polsce w drugim obiegu w 1983 r., dzięki Wydawnictwu Narodowemu „Chrobry”. Wydanie drugie, krajowe z dodatkiem części Korczak z tego samego numeru „Opoki” zostało przygotowane w ramach wspólnej z Domem Wydawniczym „Ostoja” serii Biblioteka Wszechpolaka, jako trzecia pozycja wydawnicza. - Maciej Twaróg, Redaktor Naczelny „Wszechpolaka” — Pisma Młodzieży Narodowej

Jędrzej GIERTYCH  (1903–1992)

Urodzony w Sosnowcu, harcerz, polityk, dyplomata, dziennikarz, pisarz, publicysta, historyk, prawnik, ideolog Ruchu Narodowego — był jednym z przywódców Stronnictwa Narodowego, bliskim współpracownikiem Romana Dmowskiego. Publikował m.in. w „Gazecie Warszawskiej”, „Gazecie Olsztyńskiej”, „Myśli Narodowej”, „Polityce Narodowej”, a po wojnie w „Narodowcu” (wyd. w Lens), paryskich „Horyzontach” i londyńskiej „Myśli Polskiej”. W swojej pierwszej książce My, nowe pokolenie! zarysował ideę służby Bogu i Polsce, której do końca życia pozostał wierny. Po agresji niemieckiej na Polskę w 1939 r. jako żołnierz Marynarki Wojennej brał udział w obronie Helu. Wzięty do niewoli, próbował sześć razy z niej uciekać. Po 1945 r. zamieszkał wraz z rodziną w Londynie. Od 1955 do 1957 r. redagował pismo „Ruch Narodowy”. W październiku 1969 r. ukazał się pierwszy numer „Opoki”, która ukazywała się do 1988 r. w ilości 21 numerów. Na łamach „Opoki” zawsze stawał w obronie Kościoła i Polski, piętnując wszelkie przejawy wystąpień antypolskich i anty-kościelnych lub niezgodnych z nauką papieską.

J. Giertych wraz z żoną Marią wychował dziewięcioro dzieci. Zmarł w Londynie 9 października 1992 r. Jak wspominał po jego śmierci „Rycerz Niepokalanej”, J. Giertych był członkiem założonego przez św. Maksymiliana Kolbe Rycerstwa Niepokalanej. Został pochowany w Kórniku k. Poznania.