Przyczyna wrzenia światowego – Howell Arthur Gwynne

“Przeto niech ludzie niedowierzający pamiętają, że okresy czasu są rzeczą względną i że dla niektórych tysiąc lat, może tyle znaczyć, co dzień jeden.”

Zastanawiali się Państwo kiedyś nad tym, czy  wrzenie, w różnych  rejonach świata i okresach dziejów, może być połączone prawie niewidzialną pajęczą nicią? Tak zwany zdrowy rozsądek i współczesna interpretacja historii podpowiada nam, że taki scenariusz jest zupełnie nierealny…

Niektórzy ludzie idą jednak pod prąd głównej fali i wtedy często dokonują zaskakujących odkryć. Walijski dziennikarz Howell Arthur Keir Gwynne, opierając się na licznych dziełach pisanych od czasu Rewolucji Francuskiej, a także na wydarzeniach w czasach jego życia, spróbował połączyć kropki, które pozornie nie tworzyły żadnego spójnego obrazu, okazało się, że wraz z prowadzeniem linii do kolejnych punktów, coraz wyraźniej ukazywać się zaczął obraz potężnego pająka.

Pająk ten – jak się okazuje – widzi bardzo wiele i skutecznie pociąga za nici swojej misternie tkanej pajęczyny, wywołując wrzenie, które ma doprowadzić do ostatecznego zniszczenia monarchii, religii i rodziny. Część celów, o których pisał autor, już została zrealizowana, inne realizują się na naszych oczach, wydarzenie te pozwalają nam sądzić, że ów pająk przetrwał zawieruchę dziejową i w ukryciu wciąż tka swą sieć…

Ze wstępu Radosława Patlewicza:

​​Prezentowana praca próbuje scharakteryzować osoby, organizacje oraz modus operandi, które stały za Rewolucją Francuską i Bolszewicką. Ta ostatnia, w momencie wydania pierwszej wersji Przyczyn Wrzenia Światowego (1920 rok), była tematem wciąż świeżym i gorącym. Dziś wiemy już znacznie więcej o kulisach tamtego przewrotu, dlatego należy docenić autora za stosunkowo dobre rozpoznanie tematu, co do którego wiarygodnych źródeł było wówczas jak na lekarstwo.

Rzecz jasna, autor za swoją pracę został napiętnowany przez środowiska żydowskie i liberalne. Zwalczał go m.in. dziennikarz syjonistyczny, Leopold Greenberg. W swej krytyce nie skupił się on jednak na odparciu merytorycznych zarzutów autora, lecz na dyskredytacji jego osoby. Zarzucał Gwynne’owi tzw. „antysemityzm”, który już wówczas stawał się w świecie zachodnim batem na wszelką krytykę działań Żydów.

Ta wartościowa praca  jest ​ czymś, co można nazwać „opisem rewolucji w połowie drogi”. Ruchy wywrotowe nie zakończyły się przecież rządami Jakobinów we Francji, ekscesami XIX-wiecznego węglarstwa, czy nawet zwycięstwem bolszewików w Rosji. Rewolucja jest  dziełem w procesie i ma coraz to nowe nurty, skrojone pod kolejne mądrości etapu i wersje rozwojowe lumpenproletariatu…