Trąba Ezechiela - Jan de Palafox y Mendoza

Czy takim dziełem jest książka, którą trzymasz w ręce? Czy warto było odkurzać kolejną pozycję traktującą o ascezie kapłańskiej sprzed wieków? W moim odczuciu jak najbardziej. Podobnie jak dzieła św. Teresy od Jezusa, Jana od Krzyża czy Jana z Avila, pisane przed wiekami, dziś wciąż znajdują chętnych czytelników szukających w ich duchowości dróg uświęcenia życia, tak i stare, pożółkłe księgi zawierające pouczenia dla kapłanów mogą bardzo się przydać nam, księżom, w świecie, który goni wciąż za nowym i jeszcze nowszym. Uważam, że lektura i rozważanie zawartych tu treści mogą przyczynić się do naszego wzrostu duchowego dla rozpalenia charyzmatu duszpasterskiego otrzymanego w dniu święceń kapłańskich bądź biskupiej sakry. Błogosławiony Jan z właściwą sobie mądrością wzywa abyśmy spojrzeli na nasze kapłaństwo przede wszystkim, jako służbę, a ta ma być owocem życia pełnego modlitwy i rozmiłowania w Bogu i drugim człowieku. Chciałbym, aby bogactwo tych treści stało się przyczynkiem do wytężonej pracy każdego z nas nad własnym kapłaństwem. Choć dzieli nas od Autora ponad 350 lat i być może styl języka czy podane przykłady wzbudzą (mam nadzieję, że przynajmniej życzliwy) uśmiech na twarzy, choć specyfika duszpasterska Kościoła także przeszła wiele zmian i reform, to pomimo tych trudności zapraszam do lektury z otwartym sercem. Jak to czynimy, gdy przyjdzie nam porozmawiać lub spotkać przy jakieś okazji wiekowego, świętego i gorliwego kapłana, który może nas jeszcze wiele nauczyć.

Fragment wstępu tłumacza