Socjalizm, komunizm, anarchizm - Zbigniew Krasnowski

Zbigniew Krasnowski to pseudonim Tadeusza Gluzińskiego - narodowca, głównego teoretyka ONR ABC

Tadeusz Gluziński 1888-1940

Jeden z najwybitniejszych polskich pisarzy politycznych okresu międzywojennego. Urodził się w 1888 r. w patriotycznej rodzinie inteligenckiej. Po I wojnie światowej wstąpił do Związku Ludowo–Narodowego. Na początku lat dwudziestych opublikował w „Gazecie Warszawskiej” cykl artykułów pod wspólnym tytułem „Zmierzch liberalizmu”, w których atakował parlamentarne metody działania ZL–N. W latach dwudziestych napisał prace opublikowane pod pseudonimem Henryk Rolicki — Drogi i cele propagandy wywrotowej oraz Zmierzch Izraela. W końcu 1933 roku należał już do kierownictwa tajnej organizacji wewnątrz Stronnictwa Narodowego — Straży. Po nieudanej próbie zreformowania i zradykalizowania SN wystąpił wraz z szeregiem młodych rewolucyjnie nastawionych działaczy 14 kwietnia 1934 r., podpisując deklarację Obozu Narodowo–Radykalnego. Włączył się wówczas do pracy w zespole redakcyjnym „Sztafety” — głównego organu ONR. W tym okresie powstało jedno z podstawowych dzieł polskiej myśli narodowo–radykalnej, a także największa praca Gluzińskiego — Odrodzenie idealizmu politycznego. Kiedy w czerwcu 1934 r. rząd sanacyjny zakazał wydawania „Sztafety”, próbował interweniować w tej sprawie u Ministra Spraw Wewnętrznych, Pierackiego. Bezpodstawnie oskarżony o współudział w zabójstwie Pierackiego został na kilka tygodni aresztowany. Po rozłamie wewnątrz ONR został jednym z głównych ideologów grupy ABC. Swoje artykuły publikował w pismach „Nowy Ład” i „ABC”. Od października 1937 r. bezskutecznie apelował o utworzenie Konfederacji Polskiej — organizacji jednoczącej narodowych radykałów z ONR Falanga, ONR ABC i Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. W 1939 r., po wybuchu wojny, próbował dostać się do Francji jako przedstawiciel ONR. Udało mu się przedostać na Węgry, gdzie zmarł w 1940 r.