Bestseller
Benedyktyni Opactwa Tynieckiego - Psallite sapienter. Liturgiczne śpiewy Adwentu i Bożego Narodzenia - CD
1398
Śpiewana, benedyktyńska modlitwa brewiarzowa
Najniższa cena w ciągu ostatnich 30 dni: 35,00 zł
Przepiękne wykonanie śpiewów z adwentowej i bożonarodzeniowej Liturgii Godzin w języku poskim oraz dodatkowo łacinskich Rorate Caeli i Puer natus in Bethlehem.
Po dłuższym czasie nieobecności w sprzedaży płyta „Psallite sapienter" (Wydawnictwo Benedyktynów Tyniec) znów jest dostępna. Nagrane przed laty śpiewy scholi benedyktynów tynieckich obejmują utwory adwentowe i bożonarodzeniowe.
Teksty modlitw i pieśni adwentowych na płycie Psallite Sapienter
Na nagrania składają się śpiewy Jutrzni i Wigilii, z oficjum Adwentu oraz okresu Bożego Narodzenia. Między innymi, jako zakończenie adwentowej Jutrzni, umieszczono na płycie kantyk Rorate caeli, od którego nazwę biorą Msze roratnie, tradycyjnie celebrowane w każdy dzień Adwentu wczesnym rankiem lub wieczorem. Hymn ten, znany również jako polska pieśń „Niebiosa, rosę spuśćcie nam z góry", wyraża tęsknotę — tak narodu wybranego, jak i całego Kościoła — za przyjściem Zbawiciela. Z kolei w oficjum Bożego Narodzenia usłyszymy nie tylko Bogurodzicę, codziennie śpiewaną przez tynieckich mnichów po Komplecie, lecz również kantyk Puer natus, napisany w XIII wieku, wychwalający Narodzenie Pańskie.
Tytuł płyty, Psallite sapienter, czyli 'śpiewajcie mądrze', został bezpośrednio zaczerpnięty z Reguły św. Benedykta: "Wierzymy, że Bóg jest wszędzie obecny i że oczy Pana patrzą na dobrych i na złych na każdym miejscu" (Prz 15,3). "Przede wszystkim jednak powinniśmy być tego niewzruszenie pewni wówczas, gdy uczestniczymy w Służbie Bożej. Dlatego też pamiętajmy zawsze, co mówi Prorok: Służcie Panu z bojaźnią" (Ps 2,22), "a również na innym miejscu: Śpiewajcie mądrze" (Ps 46,8 Wlg). Jak jednak widzimy, pierwotnie pochodzi z tekstu psalmu w przekładzie Wulgaty. „Mądrość" tego śpiewu chyba najlepiej można wyrazić innymi słowami Reguły: ut mens concordet voci — 'aby serce było w zgodzie z tym, co głoszą usta'.
Utwory na płycie:
Adwent - Wigilie (zob.: teksty modlitw i pieśni)
1. Boże wejrzyj ku wspomożeniu memu
2. Przyjdź Panie Jezu i kantyk z Księgi Izajasza (35,1-4; 40,10-11)
3. Hymn: Boża Mądrości
4. Antyfona: Błogosławiona jesteś Maryjo i kantyk z księgi Jeremiasza (31,31-34)
5. Modlitwa
6. Doksologia: Godzien jesteś uwielbienia
Adwent - Jutrznia (zob.: teksty modlitw i pieśni)
7. Panie otwórz wargi moje
8. Hymn: Otwórz się niebo
9. Antyfona: Oto Król nadejdzie i Psalm 28(29),1-4
10. Krótkie czytanie z Listu św. Pawła do Rzymian (13,11-12)
11. Responsorium: Przyjdź, aby nas zbawić
12. Antyfona: Pan wszechmogący i Pieśń Zachariasza (Łk 1,68-79)
13. Modlitwa i Błogosławmy Panu
14. Łaciński kantyk adwentowy: Rorate coeli
Boże Narodzenie - Wigilie
15. Boże wejrzyj ku wspomożeniu memu
16. Wezwanie: Chrystus nam się narodził i Psalm 23(24)
17. Hymn: Wy co Chrystusa szukacie
18. Antyfona: Słowo ciałem się stało i kantyk z Księgi Izajasza (9,1-2.5-6)
19. Modlitwa
20. Doksologia: Błogosławieństwo i chwała
21. Bogurodzica
Boże Narodzenie - Jutrznia
22. Panie otwórz wargi moje
23. Hymn: Tobie chwała narodzony
24. Antyfona: Pan jak Oblubieniec i Psalm 18(19),2-7
25. Krótkie czytanie z Księgi Mądrości (7,26-27) i Responsorium: Słowo ciałem się stało
26. Antyfona: Chwała Bogu naszemu i Pieśń Zachariasza (Łk 1,68-79)
27. Modlitwa i Błogosławmy Panu
28. Łaciński kantyk z Bożego Narodzenia Puer natus in Bethlehem, alleluia
Nazwą chorał gregoriański określa się tradycyjny, starożytny, łaciński śpiew Kościoła rzymsko-katolickiego. Mimo, że tak naprawdę nie wiemy, jak ten śpiew brzmiał, z rozmaitych zachowanych przekazów zarysowuje się pewien jego obraz, a to już dużo.
Wiadomo, że w pierwszych wiekach chrześcijaństwa obok rzymskiej tradycji śpiewania były jeszcze inne, nie mniej dostojne - np. ambrozjańska (Mediolan), mozarabska (Hiszpania - Toledo), benewentyńska (Benewent) czy gallikańska (tereny dzisiejszej Francji). Nie sposób też zapominać o silnych na pewno wpływach tradycji bizantyńskiej, a i przecież synagogalnej wszak pierwsza gmina chrześcijan powstała w Jerozolimie.
Nazwa „gregoriański" wywodzi się od imienia papieża Grzegorza I (590-604), który śpiew ten uporządkował i skodyfikował. Na pewno jednak nie nadał mu ostatecznego kształtu. W jaki sposób ów kształt się uformował pozostanie zapewne na zawsze tajemnicą. Dostępne nam jego zapisy pochodzą mniej więcej z okresu tysiąca lat po narodzeniu Pana Jezusa. Większość jego form ukształtowało się ostatecznie mniej więcej z XII w., a przecież utwory „gregoriańskie" komponowano także w XX w.
Nie sposób zrozumieć chorału bez jego kontekstu liturgicznego. Od samego początku było śpiew towarzyszący nabożeństwom - w pierwszym rzędzie Mszy Świętej. Potem i to coraz obficiej modlitwie codziennej wiernych, czyli Liturgii Godzin (Jutrznia, Nieszpory, Mattutinum, Kompleta) Św.Benedykt (480-546) w swojej Regule wielką wagę przywiązuje do śpiewania psalmów. Znamienny jest tu XIX rozdział Reguły, który mówi m.in.:
Pamiętajmy zawsze, co mówi prorok: „Służcie Panu w bojaźni" i znowu: „Śpiewajcie rozumnie" oraz „Będę Ci śpiewał wobec aniołów. Zastanówmy się więc, jak należy zachować się w obecności Boga i Jego aniołów i tak przystąpmy do śpiewu, aby myśl nasza była zgodna z naszym głosem." (RB 19,3-7)
Dzięki roli benedyktynów w tworzeniu się zrębów średniowiecznej Europy, codzienny śpiew wspomnianej Liturgii Godzin oraz śpiewy mszalne stają się oficjalnym śpiewem Kościoła Zachodniego. Nie przypadkiem więc zachowane do dziś najstarsze zapisy tego śpiewu pochodzą ze środowisk benedyktyńskich.
Niestety, także sposób śpiewania w klasztorach benedyktyńskich pozostanie dla nas nieznany. Z czasem powstają nowe zakony, coraz większa role odgrywać zaczyna śpiew w językach narodowych. Znamienną cezurą w praktyce liturgicznej (i gregoriańskiej) staje się Sobór Trydencki (1545-1563). Jakiś czas potem, w wyniku zawirowań historycznych wiele klasztorów benedyktyńskich ulega kasacie.
Zobacz inne produkty autora: Benedyktyni Opactwa Tynieckiego
Wiadomo, że w pierwszych wiekach chrześcijaństwa obok rzymskiej tradycji śpiewania były jeszcze inne, nie mniej dostojne - np. ambrozjańska (Mediolan), mozarabska (Hiszpania - Toledo), benewentyńska (Benewent) czy gallikańska (tereny dzisiejszej Francji). Nie sposób też zapominać o silnych na pewno wpływach tradycji bizantyńskiej, a i przecież synagogalnej wszak pierwsza gmina chrześcijan powstała w Jerozolimie.
Nazwa „gregoriański" wywodzi się od imienia papieża Grzegorza I (590-604), który śpiew ten uporządkował i skodyfikował. Na pewno jednak nie nadał mu ostatecznego kształtu. W jaki sposób ów kształt się uformował pozostanie zapewne na zawsze tajemnicą. Dostępne nam jego zapisy pochodzą mniej więcej z okresu tysiąca lat po narodzeniu Pana Jezusa. Większość jego form ukształtowało się ostatecznie mniej więcej z XII w., a przecież utwory „gregoriańskie" komponowano także w XX w.
Nie sposób zrozumieć chorału bez jego kontekstu liturgicznego. Od samego początku było śpiew towarzyszący nabożeństwom - w pierwszym rzędzie Mszy Świętej. Potem i to coraz obficiej modlitwie codziennej wiernych, czyli Liturgii Godzin (Jutrznia, Nieszpory, Mattutinum, Kompleta) Św.Benedykt (480-546) w swojej Regule wielką wagę przywiązuje do śpiewania psalmów. Znamienny jest tu XIX rozdział Reguły, który mówi m.in.:
Pamiętajmy zawsze, co mówi prorok: „Służcie Panu w bojaźni" i znowu: „Śpiewajcie rozumnie" oraz „Będę Ci śpiewał wobec aniołów. Zastanówmy się więc, jak należy zachować się w obecności Boga i Jego aniołów i tak przystąpmy do śpiewu, aby myśl nasza była zgodna z naszym głosem." (RB 19,3-7)
Dzięki roli benedyktynów w tworzeniu się zrębów średniowiecznej Europy, codzienny śpiew wspomnianej Liturgii Godzin oraz śpiewy mszalne stają się oficjalnym śpiewem Kościoła Zachodniego. Nie przypadkiem więc zachowane do dziś najstarsze zapisy tego śpiewu pochodzą ze środowisk benedyktyńskich.
Niestety, także sposób śpiewania w klasztorach benedyktyńskich pozostanie dla nas nieznany. Z czasem powstają nowe zakony, coraz większa role odgrywać zaczyna śpiew w językach narodowych. Znamienną cezurą w praktyce liturgicznej (i gregoriańskiej) staje się Sobór Trydencki (1545-1563). Jakiś czas potem, w wyniku zawirowań historycznych wiele klasztorów benedyktyńskich ulega kasacie.
Zobacz inne produkty autora: Benedyktyni Opactwa Tynieckiego
Śpiewana, benedyktyńska modlitwa brewiarzowa