Ignacy Loyola Teresa z Avila - Dwie drogi duchowe - Angela Tagliafico

Ignacy Loyola życiorys

Ignacy Loyola podjął się drogi duchowej, która uczyniła z niego człowieka kontemplatywnego w działaniu – pozostawał on zjednoczony z Jezusem Chrystusem, nawet wówczas, gdy spoczywały na nim zobowiązania związane z życiem codziennym. Poprzez modlitwę zbliżał się do stałego i ochoczego poszukiwania woli Bożej i Jego upodobania, jako fundamentu działalności motywowanej jedynie intensywniejszą chwałą, którą nieustannie okazywał Bogu.

Życie św. Teresy z Avila

Droga duchowa, jaką zdecydowała się podjąć Teresa z Avila, spowodowała, że stała się ona kobietą czynu w kontemplacji, gdyż poza misją głoszenia Słowa Bożego uwagę przykuwała także do właściwego przygotowania się poprzez modlitwę. Jej duchowe świadectwo pouczało ją, że tylko po zjednoczeniu z Jezusem człowiek może służyć Stwórcy nieustannie i skutecznie.
Dwoje świętych pochodzących z Hiszpanii – Ignacy Loyola i Teresa z Avila – przemawiają do nas językiem z głębi serca wspólnoty XVI-wiecznego Kościoła. Ich ponadczasowe słowa trafiają do współczesnych ludzi – obecnie ich przemowy mają szczególny wydźwięk. Ich mądrości stanowią przesłanie dwojga charyzmatyków, niosące mistyczne doświadczenie o charakterze eklezjalnym i kulturowym również czasów współczesnych.

Mistyczne świadectwo Ignacego Loyoli nie jest mniej głębokie od mistyki Teresy z Avila, tak jak i misyjność Teresy nie odstaje od misyjności Ignacego. Ich doświadczenia i drogi, jakimi podążali wywodzą się bowiem z tego samego uczucia, jakim darzyli oni Jezusa, Boga i wspólnotę Kościoła. Pragnęli oni przede wszystkim służyć swojemu Stwórcy. Wyróżniali się tą samą roztropnością nadprzyrodzoną, tym samym zmysłem organizacji i zarządzania, tą samą niezmordowaną energią przesyconą i ożywioną przez Ducha Świętego, a także tym samym uczuciem względem innych ludzi. Oboje pogrążali się w podobnych rozmyślaniach, za których sprawą byli w stanie zbliżyć się do problemów ludzi i świata, do cierpień i trosk, jakie przynosiło życie. Na wszystkie warunki ludzkiej egzystencji mogli spoglądać z niebywałą przenikliwością, gdyż dane im było spoglądać na nie oczami samego Jezusa.