Jakie są charakterystyczne cechy Mszału od O.G. Lefebvre?

Opracowanie ojca Lefebvre stanowi nie tylko mszał, ale także księgę do nieszporów (na co ważniejsze dni), zatem wesperał – tak nazywała go siostra Maria Renata od Chrystusa (współtwórczyni pierwszego polskiego wydania z lat trzydziestych ubiegłego wieku). Dzieło zawiera również prymę, jutrznie za zmarłych, wielkotygodniowe ciemne jutrznie oraz kompletę niedzielną. Wiele osób odmawia (przynajmniej fragment) Brewiarza Rzymskiego – niewielu jednak sięga przy tym po wielotomowe edycje łacińskie. Wierni często posługują się wygodniejszą, elektroniczną formą, która jednak przegrywa z modlitwą z książki (zwłaszcza z tak pięknie wydanej, jak prezentowany tu Mszał Rzymski).
Rozbieżności z Mszałem Rzymskim z roku 1963 (opracowanie Benedyktyni Tynieccy)

Od roku 1955 w sprawowaniu liturgii sukcesywnie zaczęły pojawiać się zmiany mające na celu „oczyszczenie” jej z „niepotrzebnych naleciałości”. Było to nic innego jak stopniowe okradanie Mszy Świętej z jej bogactwa obrzędów i modlitw. Opublikowane w 1962 roku ostatnie wydanie Mszału Rzymskiego było uboższe o szereg elementów, które stanowiły jego nieodłączną część przez stulecia. Walorem prezentowanego Mszału O. G. Lefebvre jest to, że posiada on niezmienione modlitwy oraz kompletny tradycyjny kalendarz z wigiliami i oktawami świąt, które zniesiono po 1956 roku. Słabą stroną jest natomiast fakt, że mniej wprawiona osoba może czasem nie wiedzieć, z czego wynika rozbieżność, kiedy duszpasterz korzysta z Mszału ostatniego przedsoborowego wydania z ’62 roku. Niektórzy księża posługują się (sugerując się świadomym wyborem) z Mszałów ołtarzowych, które pochodzą sprzed reformy dokonanej przez Papieża Piusa XII, wielu wiernych zaś wykształca swoją pobożność, czcząc – w pewien sposób prywatnie, zwyczajowo (np. poprzez pochylenie się nad introitem i kolektą dnia) – dawne oktawy, wigilie oraz ryty świąt.


Warto dodać, że Mszał Rzymski z 1949 roku zawiera w sobie prawie całą nowszą edycję – lecz już nie odwrotnie. Mszał ten dysponuje również wieloma wartościowymi elementami, których próżno szukać w późniejszej edycji, są to:
•    pokropienie przed sumą,
•    krótki katechizm kard. Merciera,
•    łacińskie teksty wielkich antyfon maryjnych,
•    pełne modlitwy przed i po Mszy św.,
•    Kyriale ze współczesną notacją,
•    pełne tłumaczenie łac.-pol. wszystkich sakramentów,
•    tradycyjny podział świąt, oktawy, wigilie etc.,
•    i wiele innych pięknych modlitw i komentarzy.

Kim był O. G. Lefebvre?

Ojciec Lefebvre urodził się 17 czerwca 1880 roku w Lille. Swe początkowe nauki pobierał w szkole opactwa w Maredsous – tam także przywdział w 1899 roku habit, a rok później złożył śluby. W 1904 przyjął święcenia kapłańskie.
W okresie od 1906 do 1914 roku Ojciec Lefebre przebywał w Brazylii wraz ze swoim mistrzem – Domem Gérardem van Caloenem, któremu powierzona została misja reformy tamtejszej benedyktyńskiej kongregacji. Po powrocie do Europy poszukiwał on ludzi chcących wspomóc misję w Brazylii. Wojna wymusiła jednak na ojcu pozostanie w Lille – wówczas próbował swoich sił w posłudze duszpasterskiej. Zaczął także publikować drobne liturgiczne komentarze. W latach 1919-1926 pełnił funkcję przeora opactwa Saint-André-lez-Bruges w Belgii.
W 1920 roku Ojciec Lefebvre wydał Mszał dzienny i nieszporny, którego pierwsza część ukazała się w 1921 roku. Sukcesywnie opracowywał on kolejne wersje (w sumie 18), które dostosowane były do różnych odbiorców. Opracowania te odniosły spory sukces: na przestrzeni trzech lat sprzedano ponad 100 tysięcy sztuk wydania pierwszego. W sumie praca Ojca Lefebvre doczekała się osiemdziesięciu wydań. Przetłumaczono ją na różne języki świata – m.in. na angielski w roku 1924, hiszpański w roku 1930, polski w roku 1931, czy portugalski w roku 1939.
O. G. Lefebvre jest również autorem szeregu innych dzieł – m.in. bestsellerowej publikacji „Liturgia. Jej podstawowe zasady”, które pierwszy raz opublikowano w 1920 roku we Francji.
Warto wspomnieć o pewnej ciekawostce – Ojciec Lefebvre i szeroko znany abp Marcel Lefebvre byli dalekimi kuzynami – mieli wspólnego przodka (Jean-Baptiste Lefebvre).
O. G. Lefebvre odszedł do Pana 16 kwietnia 1966 roku.

Wyjątkowe wydanie

Warto zwrócić uwagę także na walory edytorskie Mszału – oprawiony w okładkę ze skóry ekologicznej ze złoceniami prezentuje się nadzwyczaj kunsztownie. Wizualnym walorem książki są także pozłacane brzegi, funkcjonalności publikacji nadaje zaś aż sześć tasiemek, za których sprawą z łatwością odnajdziemy się w tekście.
Dzieło występuje także w wersji oprawy wykonanej ze skóry ekologicznej z zamkiem – to bardzo funkcjonalne rozwiązanie, za którego sprawą strony naszego Mszału pozostaną nienaruszone w czasie podróży. Tego typu okładka nie dość, że stanowi swoisty futerał, to dodatkowo rewelacyjnie się prezentuje – poza złoceniami, upiększono ją także ciekawym tłoczeniem. Tak samo, jak w przypadki pierwszej wersji Mszał posiada pozłacane brzegi oraz sześć tasiemek.