Modlitwa kontemplacyjna - Thomas Merton OCSO

Co to za książka?

„Modlitwa kontemplacyjna” stanowi ostatnią pozycję napisaną, opracowaną i zredagowaną przez Tomasza Mertona. Krótko po wydaniu tego dzieła udał się on bowiem w swoją ostatnią wyprawę na Daleki Wschód, gdzie poniósł tragiczną śmierć podczas pierwszego międzynarodowego zderzenia się przedstawicieli wiary chrześcijańskiej z wyznawcami religii wschodnich. Jego ostatnie dzieło o modlitwie stało się zatem w pewien sposób testamentem.
Pośród pisarzy XX wieku Tomasz Merton odznaczał się ogromną szczodrością w ukazywaniu swoich duchowych doświadczeń, tyczących się nie tylko wzlotów, ale i różnorakich meandrów jego życia.
Wszystkie jego przeżycia umiał jedocześnie konfrontować z Bogiem w czasie modlitwy, z której ustanowił podstawowy fundament swojego życia wewnętrznego. Z niebywałą wnikliwością dokonywał analiz błędów i pozorów uwidaczniających się w nas podczas modlitwy, która przecież powinna stanowić najbardziej szczery i otwarty sposób wyrażenia tego, co mamy do przekazania. Wszystkie fałsze, które zauważył Merton, wynikają z naszego upartego trzymania się własnego zakłamanego „ja”. Aby doświadczyć rzeczywistego spotkania z Ojcem, należy przejść przez lekcję pokory i trwogi.

Merton pisze: 

"Doświadczenie „trwogi”, „nicości” i „nocy” w sercu człowieka jest świadomością niewierności wobec prawdy naszego życia. Co więcej, jest to świadomość niewierności nie odpokutowanej, której nie sposób odpokutować bez łaski. To głęboka, wywołująca zamieszanie, metafizyczna świadomość podstawowego antagonizmu pomiędzy „ja” i Bogiem, spowodowanego naszym odejściem od Niego i upartym przywiązaniem do własnego „ja”, które jest tajemnicze i złu¬dne. Odejście od Boga nie jest zwykłym problemem, który można łatwo i zgodnie z prawem ex opere operato uregulować przez przyjęcie sakramentów z nienajgorszą dyspozycją. Prawda, kto przyjmuje sakramenty Kościoła z właściwą dyspozycją, może szczerze wierzyć, że został przywrócony do stanu łaski. To jednak nie uwolni go od „trwogi” i „nocy” dotąd, dokąd będzie usiłował trzymać się pustej iluzji oddzielnego „ja”, mającego skłonność do opierania się Bogu (rozdział XVI)."
 

Doświadczenie trwogi – mimo iż bolesne – umożliwia nam skonfrontować się z zakłamaniem własnego życia wewnętrznego i w końcu otworzyć się na miłosierdzie Boga. Bez tego doświadczenia nasze życie wewnętrzne zatrzyma się na etapie troski jedynie o komfort duchowy i własne psychiczne bezpieczeństwo.